อาละดินกับตะเกียงวิเศษ  (ต่อ)

               ทีนี้พอจบจากศึกษาภัณฑ์  ก็วนไปเฉลิมกรุงแวะที่บูรพาสาส์น  ก็ได้เจอ  "ระเด่นลันได"   ...10 บาทเอง 33 หน้าจบ กระดาษไม่สวย

แต่บทกลอนกับภาษาไทย  สวยมากเลย  ...เอาละเฮ...ถ้าลอกมาให้อ่าน คงเป็นเกียรติสำหรับท่านเป็นอย่างยิ่ง

         

         เป็นเรื่องท้อปฮิทมากสมัยรัชกาลที่ 3  พระมหามนตรี (ทรัพย์)  แต่งขึ้นจากชีวิตจริงของขอทานคนหนึ่งชื่อ ลันได เป็นแขกที่อาศัยอยู่หน้าวัดสุทัศน์

เสาชิงช้าแบบล้อเลียนบทละครอิเหนา  และใช้ศัพย์แบบจักรๆ วงศ์ๆ กับตัวละครที่เป็นขอทานและสามัญชนหาเช้ากินค่ำ  ตัวละครจะออกทำงานตอนเช้าแล้ว

กลับมากินข้าวตอนค่ำ 

    

       สมัยนั้นมีข่าวว่า ลันไดเป็นแขกที่ซัดเซพเนจรเข้ามาอาศัยอยู่ใกล้โบสถ์พราหมณ์ ในกรุงเทพย์  สีซอขอทานหาเลี้ยงชีพ  พูดไทยไม่ไคร่ได้หัดร้องเพลงขอทาน

ได้เพียงว่า "สุวรรณหงส์ถูกหอกอย่าบอกใคร  บอกใครก็บอกได้"   งง   ร้องวนอยู่แต่แค่นี้    ลันไดไปบุพเพสันนิวาส เข้ากับนางประแดะ แขกมลายูปัตตานี

เมียของแขกประดู่คนรวยที่เลี้ยงวัวนมอยู่ที่หัวป้อม (ราวๆศาลยุติธรรมสมัยนี้)  คนเห็นเป็นเรื่องขบขันโจษกันแพร่หลาย  พระมหามนตรีทราบเรื่องก็เลยเอามา

แต่งเป็นบทกลอนขึ้น เป็นที่นิยมมากสมัย พ.ศ.๒๔๖๓

 

                     มาจะกล่าวบทไป               ถึงระเด่นลันไดอนาถา

      เสวยราชองค์เดียวเที่ยวรำภา               ตามตลาดเสาชิงช้าหน้าโบสถ์พราหมณ์

     อยู่ปราสาทเสาคอดยอดด้วน                กำแพงแก้วแล้วล้วนด้วยเรียวหนาม

     มีทหารหอนเห่าเฝ้าโมงยาม                  คอยปราบปรามประจามิตรที่คิดร้าย

        เที่ยวสีซอขอข้าวสารทุกบ้านช่อง       เป็นเสบียงเลี้ยงท้องของถวาย

    ไม่มีใครชิงชังทั้งหญิงชาย                    ต่างฝากกายฝากตัวกลัวบารมี

     พอโพล้เพล้เวลาจะสายันห์                  ยุงชุมสุมควันแล้วเข้าที่

    บรรทมเหนือเสื่อลำแพนแท่นมณี           ภูมีซบเซาเมากัญชา

 

                          

                                           .....บทชมนาง  ตอนประสบพบนางประแดะสุดสวย......

                สูงระหงทรงเพรียวเรียวรูด        งามละม้ายคล้ายอูฐกะหลาป๋า

     พิศหัวตลอดเท้าขาวแต่ตา                   ทั้งสองแก้มกัลยาดังลูกยอ

     คิ้วก่งเหมือนกงเขาดีดฝ้าย                  จมูกละม้ายคล้ายพร้าขอ

     หูกลวงดวงพักตร์หักงอ                       ลำคอโตตันสั้นกลม

     สองเต้าห้อยตุงดังถุงตะเคียว               โคนเหี่ยวแห้งรวบเหมือนบวบต้ม

     เสวยสลายาจุกพระโอษฐ์อม                มันน่าเชยน่าชมนางเทวี

      

                 นี่จะเป็นลูกสาวท้าวพระยา       ฤาว่าเป็นพระมเหสี

     อกใจทึกทักรักเต็มที่                          ก็ทรงสีซอสุวรรณขึ้นทันใด

     ยักย้ายร่ายร้องเป็นลำนำ                     มีอยู่สองสามคำจำไว้ได้

     สุวรรณหงส์ถูกหอกอย่าบอกใคร           ถูกแล้วกลับไปได้เท่านั้น  (เอง..ว่ะ)

       

  

 

 

 

                                                                          NEXT