หนูกับหอยมุก

    ที่สุดของหนูตัวหนึ่ง  ไม่คร่ำครึหากมีวิสัยทัศน์ยาวไกล   "พวกหนูเนี่ยนะ ควรออกไปเปิดหูเปิดตาหาความรู้และประสพ

การณ์ซะบ้างนะ"   ชักชวน อ้อนก็แล้ว..สุดท้ายก็ฉายเดี่ยว  "แล้วกลับมาจะเล่าให้ฟัง"  กล่าวอำลาท้องทุ่งถิ่นเกิดแล้วเช้า

ตรู่ก็เริ่มออกเดินทาง    พ้กหนึ่งก็เห็นจอมปลวก    "โอ..ภูเขา! มันคือภูเขา"  หนูอุทานอย่างตื่นเต้น   "เชื่อเถิดว่ายกเว้นข้าแล้ว

ยังไม่มีหนูตัวใดได้เห็นภูเขาจริงๆ  นอกจากได้ยินคำบอกเล่าเท่านั้น"   เริ่ม..บู่ แล้วซี  หนูผู้โชคดีเดินทางต่อไปได้ไม่นานก็พบ

กับบึงน้ำกว้างใหญ๋   "ทะเล..โอนี่ทะเลอันน่ารื่นรมย์ พนันได้เลยว่ายกเว้นข้าแล้วยังไม่มีหนูตัวใดเดินทางมาถึงทะเลจริงๆ  นอกจากได้ยิน

คำบอกเล่าเท่านั้น"    เลาะริมบึงไปจนถึงชายฝั่งทะเล    "โอ..นี่คือมหาสมุทรอันกว้างใหญ่รับรองได้เลยว่านอกจากข้าแล้วยังไม่มีหนูตัว

ใดเดินทางมาถึงมหาสมุทร  นอกจากได้ยินคำบอกเล่าเท่านั้น"    ขณะตื่นตาตื่นใจกับชายหาดกว้างใหญ่ก็เห็นหอยมุกจำนวนมาก

นอนอ้าปากตากแดดอยู่   "ชักหิวแล้ว..ในนั้นต้องมีอาหารรสเลิศ  นอกจากข้าแล้วคงไม่มีหนูตัวใดเคยได้กินแน่"  พอหอยมุกหุบปาก

ลงหนูก็อยู่ในนั้นแหละ

        
 

                  ...."นอกจากข้าแล้ว  พวกเอ็งคงได้ยินแต่คำบอกเล่าเท่านั้น"   ชะเออ..แล้วใครล่ะที่มาบอกเล่าให้พวกเอ็งฟัง

 

             นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า คนรู้น้อยมักเข้าใจว่ารู้มากแล้ว...จนบางทีไม่สนใจที่จะรู้มากกว่านี้แล้ว